Sporen in het zand:

Je koele vingers verstrengelen zich
met mijn klamme handen
En zie: De rilling van mijn rug
is een waterlelie in de koele morgen.

Zij verwarmt de wereld
en veilig ontdooit mijn slaap zich
in jouw onwezenlijke handen

Maar onwezenlijke handen zijn zwak
En ik wil bittere tranen laten,
want mijn vrees om terug in te slapen
is dezelfde als jouw vrees te ontwaken

Laat mijn handen sterker worden
en warm genoeg om je slaap te ontdooien
En we zullen samen nog een laatste keer wakker worden

(17 oktober 1991)